Mevrouw Harinck-Quak: In quarantaine

Vlak voor de Open Dag dacht ik: als dit achter de rug is, komt er wat rust. Nou, er kwam rust, maar op een heel andere manier dan ik gedacht had.

Een valpartij op school, afgevoerd met de rolstoel en naar het ziekenhuis gebracht door de vriendelijke hulp van mijn collega en oud-leerlinge Froukje Oosterhuis. Anneli van der Veen was nog zo aardig om mijn fiets uit de fietsenkelder boven neer te zetten. Door een dubbele breuk in de bekkenring kwam ik nu echt thuis te zitten. In Wuhan was er toen net een virusuitbraak. De mannen in pak en met bril leken personen uit een futuristische film. Het leek sowieso erg ver weg. Maar de quarantaine startte hier ook al snel. De eerste maanden van genezing waren pittig. Bijzondere ervaring als je ineens niet meer kan lopen, en afhankelijk bent. Zo min mogelijk bezoek, want niesbuien zijn bij een bekkenbreuk nogal pijnlijk. Met behulp van fysiotherapie en oefentherapie aan huis werd er geprobeerd om toch wat te mobiliseren. Toen ik na een week of 8 weer naar buiten mocht met de stokken was dat een geweldig moment. Stralend blauwe luchten, weinig mensen op straat. Iedereen groette elkaar ineens.

We zaten inmiddels in een lockdown. School ging dicht en iedereen moest zoveel mogelijk thuisblijven. Van de ene op de andere dag. Het virus dat in China opdook, was nu ook hier de baas. De mannen en vrouwen in pak werden ook hier werkelijkheid.

De quarantaine voor mij bleef en werd aangescherpt. Kinderen en kleinkinderen konden niet meer langskomen. Wat wel heel fijn is, is dat mijn man die vaak op pad is, ook naar het buitenland, nu thuis moet werken. Dat vind ik wel heel prettig, zeker in deze situatie.

Inmiddels zit ik in de revalidatiefase. Ik ga goed vooruit en vanaf deze week ga ik weer wat doen voor school.

Ik heb school gemist. Natuurlijk de collega’s en de leerlingen. VWO4 bijvoorbeeld werd bij mijn afwezigheid opgevangen door de heer Scherff. Wat een planning, jullie konden in maart toch net nog naar Den Haag, het politieke programma bijwonen. De dag erna werd alles afgelast. VWO 5, waarin veel mentorleerlingen van mij zitten, kwam onder de leiding van collega Van Veelen. Jullie zijn bezig geweest met de Tweede Wereldoorlog, net in dit jubileumjaar. En dan VWO6: de klas met wat privileges kwam ook onder de hoede van collega Van Veelen. We zijn het hele jaar hard bezig geweest om op niveau te komen. Jullie moesten veel jaartallen onthouden, maar 2020 zal niet gauw vergeten worden. Centraal examen gaat niet door. Heel bijzonder allemaal. Ik heb er vertrouwen in dat de aanstaande geschiedenisstudenten, Floris en Suzanne, goed zijn voorbereid op hun studie in Leiden. En laat ik mijn KCV-groep VWO4 niet vergeten.

In de tijd dat ik thuis zit heb ik veel post, mail, appjes en telefoontjes gekregen. Erg leuk, dat deed me echt goed. In de maanden dat ik thuis zat, ga je nadenken over van alles. Het gewone leven is vaak druk. Van het een naar het ander. Een schoollokaal met wel 30 of meer leerlingen, de vrijheid om over al naar toe te gaan. In deze tijd besef ik hoe toch vrij onverwachts de wereld er anders uit kan gaan zien. En dat veel ook gewoon doorgaat.

Als je vrijheid en gewone dingen beperkt worden, waardeer je die vrijheid ook weer meer als je er weer gebruik van kunt maken. Deze tijd laat ook zien, dat als het moet, er radicale stappen gezet kunnen worden. De natuur heeft even een goede tijd gehad. Je ziet dan ook wel wat we de natuur gewoonlijk aandoen. Hoe belangrijk economie is en veel bepaalt, zie je nu ook. Er komt een recessie. Er worden veel historische vergelijkingen gemaakt, met de Pest, met de Oorlog, de Spaanse Griep. Deze tijd laat zien, dat wij niet alles in de hand hebben. We moeten vertrouwen hebben en ons overgeven. Iets wat het geloof ook van ons vraagt.

Deze afgelopen maanden was de krant met de koffie en later ook wat andere literatuur mijn trouwe metgezel. Elke dag lees ik ook uit het Spreuken-dagboek van Tim Keller. Een aanrader. Vanaf deze week, na de meivakantie, mag ik weer wat werk voor school oppakken. Ik begin met de profielwerkstukken en KCV V4; ik zal ieder persoonlijk benaderen. In juni hoop ik bij voortschrijdend herstel VWO5 weer te kunnen lesgeven. Ik zie er zeker naar uit om iedereen weer te zien. De quarantaine is nog niet voorbij, maar er gloort wel weer wat licht. Ik wens iedereen het beste en hoop op een snel weerzien, als vanouds in goede conditie.